της Μαρίας Παναγοπούλου

«... Τον Νυμφώνα σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον...»
Παίρνει τη στράτα ο νους για το χωριό, προσταγμένος άπ' την καρδιά που λαχταράει αισθανθεί σαν τότε, και δεν το μπορεί εδώ στις εκκλησίες της πολιτείας, με τ' ασημοκάντηλα, τους καλλίφωνους ψάλτες, και τους ηλεκτρικούς πολυελαίους, με το καταλυτικό τους φως...
Εκεί, στην ταπεινή κι απέριττη εκκλησούλα του, στη γαλήνη της φύσης, θα μπορέσει να ξαναζήσει το αλλιώτικο των ημερών της Μεγάλης Βδομάδας.
Από την ευωδιαστή Κυριακή του «Βαγιώνε» ίσαμε τη Λαμπρή στιγμή της Ανάστασης θα παρακολουθήσει στις «ολονυχτίες» που λυπητερά σημαίνει η καμπάνα βήμα το βήμα, ανάσα την ανάσα, τα Θεία Πάθη.

-Γιατί το λεν αυτό γιαγιά;

-Στον καιρό μας υφαίναμε τα Λαμπριάτικα. Τώρα φορούν αγοραστά.Μεταξωτά, βελούδα, μάλλινα... Κι από χρώματα να θαμπώνουν τα μάτια. Μυριάδες φορές ομορφότερα... Τούτο δε  λέει ότι χαιρόμαστε λιγότερο. Μεγάλη Λαμπρή είναι εφτούνη!...

Μεγάλη! Κι έρχεται κούτσα-κούτσα, μέρα βραδιάζει, μέρα ξημερώνει... Φουντώνει η λαχτάρα στα στήθια... Τα μάτια προσπαθούν να πιάσουν τ΄  όνειρο καθώς κινείται από το «πέρα» στο «κατά».

-Πότε θα φτάσει;

-Με την ώρα της. Νάχετε υπομονή. Μεγάλη Λαμπρή την είπανε. Πως θα την αισθανθείτε αν δεν καρτερέστε;

Δεν ξεστομίζεις το «για πόσο». Μένεις με τον καημό να καρτεράς, μέρα βραδιάζει, μέρα ξημερώνει. «...Τώρα κοντά την Λαμπρή...». Θάρθουνε λέει οι μαστόροι απ΄το ταξίδι με λεφτά και καλούδια... Ο πατέρας γέμισε το μαγαζί πραμάτειες. Σαρακοστιανά φαγώσιμα, ψιλικά και υφάσματα. Πολλά υφάσματα, ως πάνω τα ράφια.  ...Κόκκινα, πράσινα, πορτοκαλιά, γαλάζια...

Α) Για να περιηγηθείτε τους χώρους του Μουσείου
Κλικ στην κατωτέρω εικόνα.

Β) Για να δείτε φωτογραφίες 24 εκθεμάτων,
Kλικ στην κατωτέρω εικόνα